„Wszedłem do kościoła Św. Wawrzyńca. Otwarte wszystko, można było wejść. Jakieś ślady księdza, tam w kościele zamordowano, więc to wszystko widzę. Nawe – to są makabryczne rzeczy, no ale jeśli ma być prawda, to niech będzie – zobaczyłem, w zakrystii prawdopodobnie, kawałek czaszki ludzkiej z włosami, przyklejona, widocznie roztrzaskała się, przyklejona, tak jak na klej, by ktoś przykleił. To już mnie wtedy się zrobiło nie bardzo. I idę, idę z jakimś nieprawdopodobnym ociąganiem się. Żeby jeszcze, jeszcze nie zaraz znaleźć się w tym miejscu. Jeszcze trochę. Bałem się, że to wszystko okaże się prawdziwe. I wszedłem. Rów był dosyć długi, więc nie musiałem tym całym rowem bo wiedziałem, w którym miejscu ta grupa ludzi stała, moi rodzice i ja. To w tym miejscu. I spojrzałem w ten rów. Leżała ta książka kasy chorych, jeszcze była z drugiej strony też czarna, ale ona od lata 1944 do wiosny 1945 leżała tam. Nikt tego nie wziął, nie ruszył, nie zobaczył, a może zobaczył. Nawet zdjęcia były jeszcze moich rodziców. Ale ona była tak przesiąknięta wilgocią, że jak wyschła, to zdjęcia się rozsypały. Jakby kremacja była pośmiertna. I sięgnąłem za tą książkę i wziąłem ją. I jest, i jest. I ślad kuli, która przeszła nie tylko przez tą książkę kasy chorych, ale przez pierś mojego ojca”.